Lusitani
olav bilaspur (Olavo Bilac) [versione libera]
(accommodatae: H.M. de Oliveira)

Vulgata I

ultimum flos Latium, rudis, et speciosa:
Te simul, splendorem et sepulchrum
Aurum inter impuro reliquias.
rudis quid auro præpositus et...

Sic te amo ignota et obscura,
Tuba magno cantu, vel lyra simplex,
et strepituque te sibilet tempestatis.
desiderio et teneritudinem nimiam et canticum!

Amo te et odorem suavitatis,
Virgine implexa et oceani inmensitate!
Te amo, tua imperitus sermone, et nociva,

Ubi materna vox audita est: "Fili mi!"
Et exclamavit Camões in dura exsilia
Et bonum, non ingenium, non fulgor!

Vulgata II

Ultimum Latio, rudes et pulchra
ex parte splendor, ab altera sepulcrum
Native aurum, mixta crudis cæno
depositum opes crassa, inter latens glarea

Sic te amo ignota et obscura
Tuba fragore, lyra sonus,
Habes sibilo et sono procellam
canticum desiderio et teneritudinem!

Diligite vigor inmansuetumque tua aromatis
odor virgo implexa et magna Oceanum
Te amo, et nociva imperitus linguæ

per ipsam, ex mater audivi: "Fili mi"
vernacula in qua Camoes plorabat exilium,
Genii male sine fortuitu, amare stolidos!

Língua portuguesa
Olavo Bilac.

Última flor do Lácio*, inculta e bela,
És, a um tempo, esplendor e sepultura:
Ouro nativo, que na ganga impura
A bruta mina entre os cascalhos vela...

Amo-te assim, desconhecida e obscura,
Tuba de alto clangor, lira singela,
Que tens o trom e o silvo da procela
E o arrolo da saudade e da ternura!

Amo o teu viço agreste e o teu aroma
De virgens selvas e de oceano largo!
Amo-te, ó rude e doloroso idioma,

Em que da voz materna ouvi: "meu filho!"
E em que Camões chorou, no exílio amargo,
O gênio sem ventura e o amor sem brilho!


*N.do.T.
Lácio, antigo reino na costa ocidental do que hoje é Itália, teve LATINUS
como dos dos mais importantes reis.
Posteriormente, um sucessor (Numitor) teve uma filha chamada de Reia,
mãe de Rômulo e Remo, que conduziram a origem de ROMA.